Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε πως (δημόσια τουλάχιστον) κανένα φιλικό δεν σηκώνει κριτική. Ο πρωταρχικός λόγος που γίνονται αυτοί οι αγώνες σε επίπεδο ακαδημιών είναι για να εφαρμόζουν τα παιδιά αυτά που μαθαίνουν στην προπόνηση, να μαθαίνουν από τα λάθη τους αλλά και τα καλά τους και φυσικά για να χαρούν το παιχνίδι.
Έχουμε διαβάσει πολλές φορές για το ότι το άθλημα δίνει εμπειρίες, για το ότι εμπλουτίζει τον ψυχικό και συναισθηματικό κόσμο των παιδιών, για το ότι προσφέρει τόσο στην ατομικότητα όσο και στην ομαδικότητα ενός ανθρώπου. Και να που σε έναν φιλικό αγώνα 12χρονων, εκτός από όμορφο μπάσκετ μπορεί κάποιος να ζήσει ακριβώς αυτά τα συναισθήματα. Να γίνει μάρτυρας της στιγμής που θα φυλάξει ένα παιδί ίσως και για όλη του τη ζωή. Πώς … “σε εκείνο τον αγώνα, στο τελευταίο δευτερόλεπτο και μετά από μια πολύ μεγάλη μάχη ανατροπής έκανα το σουτ υπό πίεση και..
Νικήσαμε!”
Νικήσαμε!
Προσέξτε το αυτό το “Νικήσαμε”… το καλάθι μπαίνει, οι συμπαίκτες στον πάγκο εκτοξεύονται στον αέρα και το πρώτο πράγμα που κάνει ο αθλητής είναι να γυρίσει προς αυτούς! Προς την ομάδα! … Νικήσαμε!
Από την άλλη πλευρά.. τη δική μας… το μήνυμα ξεκάθαρο. Κάθε αγώνας είναι μια μάχη που πρέπει να τη δίνεις μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Αλλά είπαμε. εδώ δεν κάνουμε κριτική. Εδώ μοιραζόμαστε τις στιγμές μας, τη φιλοσοφία μας, τις αξίες που μας κάνουν την Ομάδα που είμαστε. Και θα έχουμε πολλές ευκαιρίες να χαρούμε και να διαλαλήσουμε τις νίκες και τις επιτυχίες μας, αλλά πάνω απ’ όλα ας φροντίσουμε να χαρούμε τις όμορφες στιγμές που μας προσφέρει αυτό το υπέροχο άθλημα, το μπάσκετ.
Ευχαριστούμε τον Έφορό μας Παναγιώτη Ζαχάρη για την έμπνευση που μας έδωσε για αυτό το άρθρο.
